سرباز : ظاهراً‌ یه کم با ایشون بازی کردن، خوششون اومده .
         پدر : موضوع تخریب چی چیه؟
         سرباز : بعیده اون بوده باشه .
         پدر : اون کیه؟
         سرباز : یه تخریب چی که گاهی اوقات از اینجا رد می شه . از اون بسیجی های عتیقه اس، البته می بخشین به شما برنخوره! ولی بعیده که این، اون بوده باشه .
         پدر : این و اون یعنی چه؟ من گیج شدم .
         سرباز : ای بابا! منظورم اینه که این بابایی که دخترتون می گه اومده اینجا، اون تخریب چیه نبوده .
         پدر : چطور؟
         سرباز : چون یه تخریب چی همینطور راه نمی یوفته بره وسط میدون مین .
         پدر : خب تخریب چی باید بره توی میدون مین دیگه . و گرنه که بهش نمی گن تخریب چی . 
         سرباز : درسته، ولی کارش که نباید بی حساب و کتاب باشه .
         معصومه : اون کارش بی حساب و کتاب نبود .
         سرباز : پس چطوری بود؟
         معصومه : اول همه جا رو خوب نگاه می کرد، بعد ... 
         سرباز : معنی حساب و کتاب رو هم فهمیدیم . پس من هم برم بالای کوه، اول توی دره رو خوب نگاه کنم، بعد بپرم پایین . اونوقت کارم روی حساب و کتاب بوده، آره؟
         معصومه : اصلاً من نمی فهمم شما چی می گین . 
         پدر : [به سرباز] شما اجازه بدین . [به معصومه] ببین دخترم . ما قبلاً راجع به میدون مین صحبت کردیم درسته؟ حالا اگه یه تخریب چی بخواد از همچین جای خطرناکی رد بشه، چیکار می کنه؟  
         معصومه : چه می دونم .
         پدر : باید پاکسازی کنه.
         معصومه : پاکسازی! 
         سرباز : بسم الله الرحمن الرحیم . کلاس تخریب شروع شد!
         معصومه : پاکسازی یعنی اینکه مینهای جلوی راهش رو باید در بیاره و خنثی کنه . 
         سرباز : که اون بنده خدا هم لابد وجب به وجب، زمین رو سیخ زده و دونه دونه مین ها روجمع کرده و رفته جلو.
         معصومه : نه خیر . اون همچین کاری نکرد . 
         سرباز : خب پس تخریب چی نبوده دیگه . من هم همین رو گفتم . اون تخریب چی نبوده .
         پدر : یه احتمال وجود داره!
         سرباز : که چی؟
         پدر : که اینجا یه معبر باشه!
         سرباز : کجا؟
         پدر : نمی دونم ولی احتمالاً اون آدمی که معصومه می گه از توی همین معبر عبور کرده .
         سرباز : آهان یادم اومد، معبر! لابد به نام علی نجفی آره؟ 
         پدر : علی نجفی؟
         سرباز : می شناسینش؟ 
         پدر : چطور؟ تو اون رو از کجا می شناسی؟ 
         سرباز : نمی شناسم، ولی هر کی میاد اینجا، ادعا می کنه که اون رو می شناسه .
         پدر : تو از اون چی می دونی؟ 
         سرباز : شنیدم توی یه عملیات ...
         پدر : کربلای چهار؟
         سرباز : ظاهراً، یه تنه، معبر یه گردان رو باز می کنه . یعنی تنهایی!
         پدر : خب، حالا کجاست؟
         سرباز : کی؟ علی نجفی؟ خدا بیامرزدش!
         پدر : اون معبر رو می گم . می دونی کجاس؟
         سرباز : فکر می کنین اگه می دونستم، خودم رو الاف شما و دخترتون می کردم؟
                    [نگاهش متوجه معصومه می شود . که روی زانوهایش نشسته و در حال چرت زدن است .] 
         سرباز : [به معصومه] هی! داری چیکار می کنی؟
         معصومه : خوابم میاد .
         سرباز : مبادا بخوابی ها!
         معصومه : خب خسته شدم . خوابم میاد . 
         پدر : معصومه! باباجان، یه کم طاقت بیار . 
         معصومه : قول می دم جم نخورم، فقط می خوام بخوابم .
         پدر : نه بابا جان، نباید بخوابی! 
         معصومه : مگه عیبی داره؟
         سرباز : خطرناکه بچه! ممکنه خوابت ببره و ولو شی روی زمین! اونوقت خدایی نکرده ...
         معصومه : خوابم نمی بره . فقط می خوام چشمهام رو بذارم روی هم .
         پدر : نه عزیزم . مبادا این کار رو بکنی ها! 
         معصومه : آخه چشمهام می سوزه . 
         سرباز : [به پدر] یه کاری کنین خوابش نبره .
         پدر : چیکار کنم؟ می خوای براش جُک تعریف کنم، نخوابه؟
         سرباز : چه می دونم چیکار کنین اصلاً چرا دادِش رو به من می زنین؟ 
         پدر : چون اینجا وایسادی فقط حرف می زنی . 
         سرباز : معلومه کی بیشتر حرف می زنه!
         پدر : تو اصلاً اینجا چیکاره ای؟
         سرباز : فعلاً هیچ کاره، تا تخریب چی نیاد کاری از من ساخته نیست .
         پدر : خب تخریب چی چطوری باید بیاد هان؟ الله بختکی؟
         سرباز : بی سیم که خرابه . می خواین براتون پِیجِش کنم؟
         پدر : خودت رو مسخره کن .
         سرباز : خب چیکار کنم ؟ نمی تونم که برم براش جار بزنم!
         پدر : یعنی انقدر اینجا بی حساب و کتابه؟
         سرباز : اگه بی حساب و کتاب نبود که دختر خانوم تون راه نمی افتاد بره توی میدون مین!
         پدر : معصومه، بابا جان!
         معصومه : [خواب آلود] بله؟ 
         پدر : نمی خوابی که؟
         معصومه : نه . فقط چشمهام رو بستم .
         سرباز : اگه آخر و عاقبت خوابش نبرد، بدبختمون کنه!
         پدر : چشمات رو باز کن دخترم .
         معصومه : باز نمی شه .
         پدر : سعی کن، باشه بابا؟
         معصومه : سعی می کنم، ولی نمی شه .
         پدر : [به سرباز] این تخریب چیه، آدرسی چیزی نداره؟
         سرباز : می خواین برین دنبالش؟
         پدر : راه دیگه ای هم هست؟
         سرباز : فقط اونها می تونن پیداش کنن، آقایون مرکز!
         پدر : کیا؟
         سرباز : مرکز!
                    [پدر به سمت بی سیم می رود و سعی می کند با آن تماس بگیرد .]
         پدر : سیزده، سیزده، مرکز ... سیزده، سیزده، مرکز ...
                 [سرباز به سراغ سیگار و کبریت می رود .] 
         سرباز : اگه یکی ازاین کبریت ها آتیش می گرفت، شاید یه فرجی می شد .
         پدر : [به بی سیم] سیزده، سیزده، مرکز ...
                 [معصومه یکباره شروع می کند به خندیدن .] 
         سرباز : [متعجب] چی شد؟ کسی جُک تعریف کرد؟
         پدر : چی شد بابا؟ چرا می خندی؟ 
         سرباز : لابد خواب خنده دار دیده . 
         پدر : معصومه! چیه بابا؟
         معصومه : متوجه نشدین؟ 
         پدر : متوجه چی؟
         معصومه : دارین بی سیم، خودتون رو صدا می زنین . [ادا در می آورد .] سیزده، سیزده، مرکز ...  
         پدر : حواس من رو باش . دارم کد رو اشتباه می گم . 
         سرباز : [به معصومه] تو هم بچه ناقلایی هستی ها! چطور من متوجه نشدم؟
         پدر : چون تو یه عمره که داری این کد رو اشتباه می دی .
         سرباز : حالا بد شد؟ عوضش یه کم خندیدیم . خواب هم از سر این بچه پرید .
         معصومه : ولی من هنوز خوابم میاد .
         سرباز : [ادا در می آورد .] سیزده، سیزده، مرکز ...
         معصومه : دیگه برام خنده دار نیست .
         سرباز : چرا؟
         معصومه : چون هنوز چشمهام می سوزه .
         پدر : اگه می شد اون معبر رو پیدا کنیم!
         سرباز : کدوم معبر رو؟
         پدر : همون که گفتی، علی نجفی . 
         سرباز : من یه حرفی زدم . شما هم باور کردین؟
         پدر : یعنی چه؟
         سرباز : من نه این علی نجفی رو دیدم نه می دونم حرفهایی که در موردش می زنن راسته یا دروغ . حتی مطمئن نیستم که همچین معبری وجود داره یا نه .
         پدر : ولی من مطمئنم!
         سرباز : که چی؟
         پدر : که این معبر وجود داره!
         سرباز : از کجا مطمئن هستین؟
         پدر : چون خودم باهاش بودم! با علی .
         سرباز : عجب، لابد توی کربلای چهار؟
         پدر : تو از کربلای چهار چه می دونی؟
         سرباز : راستش رو بخواین، هیچی .
         پدر : پس حرف نزن!
         سرباز : آخه بهتون نمی یاد اهل این حرفها باشین .
         پدر : از اون سالها خیلی می گذره . همه چیز عوض می شه، مخصوصاً‌ آدمها!
         سرباز : چه جالب! حرفهای تازه می شنوم! اصلاً از کجا معلوم شما خود علی نجفی نباشین؟
         پدر : چی داری می گی؟
         سرباز : همه چیز عوض می شه . نه؟ 
         پدر : تو که اون رو نمی شناسی، حرفش رو هم نزن!
                 [پدر به سرعت پیراهن را از تن بیرون می آورد .]
         سرباز : می خواین چیکار کنین؟
         پدر : آب تنی!
                 [کفش هایش را هم درآورده و پاچه های شلوارش را بالا می زند .]
         سرباز : انگار واقعاً خبر هاییه؟ 
         پدر : کجاش رو دیدی؟ اون سر نیزه ات رو بده من .
         سرباز : سر نیزه رو می خواین چیکار؟
         پدر : می خوام برم صید، صید مروارید! بدش من .
         سرباز : نمی تونم بدم!
         پدر : مگه خشابت رو نمی خوای؟
         سرباز : پس اون رو گرو گرفتین؟ 
         پدر : مال روز مبادا، بدش من .
         سرباز : اگه ندم؟
         پدر : میام به زور ازت می گیرم . انوقت از خشاب هم خبری نیست .
         سرباز : قول می دین سالم برش گردونین؟
         پدر : اگه خودم سالم برگشتم، حتماً . 
                 [سرباز، با اکراه سرنیزه را به پدر می دهد . پدر نیز خشاب را به او باز می گرداند .]
         پدر : بیا این هم گرویی ات! نمی خوام مدیونت باشم . [رو به معصومه] معصومه! بابا جان، خوابی یا بیدار؟
         معصومه : خواب و بیدار! 
         پدر : خوب گوش کن! می تونی بهم بگی، دقیقاً از کجا وارد میدون مین شدی؟
         معصومه : دقیق دقیق که یادم نیست .
         پدر : حدوداً چی؟ حدوداش رو که یادته؟
         معصومه : فکرکنم از این طرف بود .
                       [سمتی را نشان می دهد . پدر آرام و آهسته به آن سمت نزدیک می شود .] 
         سرباز : چیکار می خواین بکنین؟
         پدر : باید اون معبر رو پیدا کنم .
         سرباز : عجب گرفتاری شدیم . حالا مصیبت دوتا شد!
         پدر : [به معصومه] بابا جان! اون بنده خدا چی؟ همون تخریب چیه؟ اون هم از همین طرف اومد؟
         معصومه : فکر کنم، آره .
         سرباز : اون بچه داره هذیون می گه . از کجا معلوم، معبر اونطرف باشه؟ 
         پدر : این نزدیکترین مسیر به اون سنگرهاس . احتمالاً معبر باید همین حدود باشه .
                 [با احتیاط نزدیکتر می شود .]  
         سرباز : شما اجازه ندارین به میدون مین نزدیک بشین!
         پدر : خیالت راحت . بی حساب و کتاب نمی رم . می خوام پاکسازیش کنم . 
         سرباز : نمی تونین هر کاری که دلتون می خواد اینجا بکنین . 
         پدر : باور کن اصلاً دلم نمی خواد این کار رو بکنم . ولی مجبورم . 
         سرباز : اما من اجازه ی همچین کاری رو بهتون نمی دم . 
         پدر : مگه تو منتظر تخریب چی نبودی؟ خب با پای خودش اومده .
         سرباز : آخه این طوری که نمی شه . هر کس از راه برسه بگه من تخریب چی ام، من هم باور کنم؟
         پدر : من همچین ادعایی دارم . می خوای باور کن، نمی خوای نکن! 
         سرباز : نذارین به زور متوسل شم ها!
         پدر : جون اون بچه در خطره! چرا متوجه نیستی؟
         سرباز : چرا وقتی ولش کردین به امون خدا، نگران جونش نبودین؟ 
         پدر : کاری یه که شده . حالا باید دست روی دست گذاشت؟  
         سرباز : باید بذارین این مشکل از راه درستش حل بشه . 
         پدر : من راهش رو بلدم . [حرکت  می کند .] 
         سرباز : نزدیک نشین!
         پدر : نزدیک می شم ببینم کی می تونه جلوم رو بگیره؟!
                 [با احتیاط زانو می زند و با سرنیزه مشغول جستجوی مین می شود . سرباز اسلحه اش را مسلح می کند .] 
         سرباز : نذارین کاری رو که نمی خوام انجام بدم ها .
         پدر : چی از جون من می خوای؟ مرد حسابی! 
         سرباز : تا مدرک نیارین، نمی گذارم دست به اون خاکها بزنین .
         پدر : مدرک چی؟
         سرباز : اینکه تخریب چی هستین .
         پدر : حرف حساب حالیت نمی شه؟
         سرباز : نه، چون برام مسئولیت داره .  
         پدر : آخه من توی این بیابون، از کجا برات مدرک بیارم؟
         سرباز : این مشکل شماس . من هم باید جوابگو باشم . 
         پدر : خیلی خب . اگه المثنی باشه اشکال داره؟
         سرباز : چی؟
         پدر : مدرک .
         سرباز : باید ببینم .
         پدر : بیا! [با سرنیزه به پاش می زند .] 
         سرباز : [متعجب] اون چیه؟
         پدر : مدرک دیگه . 
         سرباز : مسخره می کنین؟
         پدر : مسخره چیه؟ پای مصنوعیه!
         سرباز : جدی می گین؟
         پدر : خب بیا نگاه کن!
         سرباز : [شرمنده] دخترتون گفتن شما جانبازین!
         پدر : نمی خواستم این رو بگم . ولی مجبورم کردی! [به معصومه] معصومه ... بابا جان ...
         معصومه : [خواب آلود] بله؟
         پدر : خوابی یا بیدار؟
         معصومه : یه کمی خوابم . یه خورده هم بیدار . 
         پدر : بیشتر بیدار باش بابا جان .
         معصومه : چشم . 
         پدر : نگاه کن . دارم میام پیشت .
         معصومه : راست می گین؟ 
         پدر : آره بابا . بالاخره مسئولش اجازه داد .
         سرباز : من شرمنده ام .
         پدر : خواهش می کنم . بالاخره شما مأمورین و معذور . 
         سرباز : رفته روی مین؟ 
         پدر : چی؟
         سرباز : پاتون! 
         پدر : انگار هنوز به مدرک ما شک داری؟ 
                 [سر نیزه اش به مانعی برخورد می کند .]
         سرباز : خواستم بدونم .
         پدر : جاش گذاشتم .
                 [خاکها را کنار می زند و مین کوچکی ـ گوجه ای ـ بیرون می کشد .] 
         سرباز : چی رو؟ 
         پدر : اصل مدرک رو .
                 [سعی می کند چاشنی آن را بیرون بیاورد .] 
         سرباز : کجا؟
         پدر : توی همون معبر معروف . 
         سرباز : علی نجفی؟
         پدر : خدا بگم چیکارش کنه . 
         سرباز : علی نجفی رو؟
         پدر : اونی روکه این چاشنی رو کار گذاشته .
         سرباز : چی شده؟
         پدر : بیرون نمی یاد . گیر کرده! 
         سرباز : مواظب باشین!
         پدر : خنثی کردن مین، اعصاب می خواد!
         سرباز : شما اعصابتون ضعیفه؟ 
         پدر : چطور؟
         سرباز : دستهاتون داره می لرزه!
         پدر : فکر می کنی این کارها از ما گذشته؟! [عرقهای صورتش را خشک می کند و بار دیگر به کار ادامه می دهد.] 
         سرباز : شاید درست نباشه با این حالتون ادامه بدین . 
         پدر : من حالم خوبه . 
         سرباز : اگه یه کم صبر کنین، تخریب چیه دیگه پیداش می شه . 
         پدر : باز داری شروع می کنی؟
         سرباز : شما الان دچار احساسات شدین . حق دارین خب . اون دخترتونه . ولی این فکر رو باید وقتی می کردین که اومدین اینجا .
         پدر : من مجبور شدم بیام . می فهمی؟
         سرباز : کی مجبورتون کرد؟
         پدر : اصرار بچه ها . چند ساله که دارم از گیر این سفر در می رم . ولی امسال دیگه نتونستم حریفشون بشم .
         سرباز : واسه چی فرار می کنین؟ شما که می گین یه زمانی اینجا بودین، کربلای چهار!
         پدر : فرارم به خاطر همینه . نمی خوام اون روزها برام تکرار بشه . 
         سرباز : چون ازش خاطره بد دارین . درسته؟
         پدر : خیال می کنی پا گذاشتن توی میدون مین و بازی مدام با ماسوره و چاشنی، لذت بخشه؟ 
         سرباز : ولی من شنیدم، تخریب چی ها با این چیزهایی که می گین عالمی داشتن .
         پدر : چه عالمی ؟ 
         سرباز : نمی دونم، ظاهراً‌ یه جور معاشقه! راز و نیاز! یعنی دروغه؟ 
         پدر : اون آدمهایی که به قول تو با این چیزها عالمی داشتن، الان دیگه نیستن که این روزها رو ببینن! شاید اگه بودن، مثل من از گذشته شون فرار می کردن .
         سرباز : حالا چرا فرار ؟
         پدر : چون گذشته، بوی نا می ده، بوی خاک! این مین رو می بینی؟ یه وجب خاک روش نشسته بود . می دونی یعنی چه؟ یعنی ممکنه اگه لگد هم بهش بزنی، عین خیالش نباشه . گذشته ی ما رو همچین خاکی پوشونده . کربلای چهار، چند ساله که مدفون شده! خدا رحمتش کنه!
         سرباز : من که نمی فهمم چی می گین . 
         پدر : باز خوبه تو این رو می گی . خیلی ها نمی فهمن، اما واسه آدم نسخه می پیچن! 
         سرباز : تا من هم متهم نشدم بهتره برم . 
         پدر : کجا؟
         سرباز : جاهای دیگه ای هم هست که باید سر بزنم .
                     [بی سیم را بر می دارد و سایه بان را جمع می کند .]
         سرباز : دختر خانم شما، نمی خواد با ما خداحافظی کنه؟
         پدر : اگه خواب نباشه! 
         معصومه : من بیدارم . فقط یه کم خواب بودم، همین .
         سرباز : پس چرا حرف نمی زنی شیطون؟
         معصومه : وقتی از حرفهاتون سر در نمی یارم، بی خودی پارازیت بندازم که چی؟
         سرباز : پارازیت یا خِرخِر؟
         معصومه : چه فرقی می کنه؟
         سرباز : هیچی . [راه می افتد] خدا کند وقتی برمی گردم، اینجا نباشین . خداحافظ . 
         معصومه : گنجتون چی؟ چالش نمی کنین؟ 
         سرباز : تو هم ما رو گذاشتی سر کار؟ کدوم گنج؟ من هیچ وقت گنجی نداشتم . [به پدر] راستی اون سرنیزه هم مال خودتون .
         پدر : یعنی نمی خواهی اش؟
         سرباز : نه، مال من نیست .
         پدر : پس مال کیه؟
         سرباز : نمی دونم . شاید مال یه تخریب چی باشه . منم پیداش کردم . یه جایی همین اطراف . زیرخاکیه!
                    [می رود . پدر برای لحظاتی به سرنیزه خیره می شود . بعد آن را رها کرده و به دور دست خیره می شود .]
         معصومه : چرا کاری نمی کنین بابا؟
         پدر : چه کاری؟
         معصومه : پاکسازی .
         پدر : دیگه نمی تونم .
         معصومه : چرا؟
         پدر : یکی باید خودم رو پاکسازی کنه!
         معصومه : شما رو؟ چه حرفهایی می زنی بابا!
         پدر : روی دلم، یه وجب خاک نشسته . لگد هم بهش بزنی، عین خیالش نیست .
         معصومه : شما چرا اینجوری شدین بابا؟
         پدر : چه جوری؟
         معصومه : دیگه من براتون مهم نیستم؟
         پدر : تو الان برام از همه چیز مهمتری بابا .
         معصومه : پس چرا نمی یاین پیشم .
         پدر : راه بسته اس، نمی بینی؟
         معصومه : خب بازش کنین .
         پدر : باید صبر کنیم یه تخریب چی بیاد!
         معصومه : مگه شما تخریب چی نبودین؟
         پدر : اون بابایی که یه وقتی تخریب چی بود، الان زیر یه خروار خاکه . شده یه زیر خاکی! خدا رحمتش کنه!
         معصومه : باباجون، اجازه هست چشمهام رو ببندم؟ آخه خیلی می سوزه .
         پدر : عیبی نداره، ببند . 
         معصومه : اگه خوابم ببره چی ؟
         پدر : باز هم عیبی نداره .
         معصومه : آخه ممکنه ولو شم روی زمین!
         پدر : مسئله ای نیست .
         معصومه : اونوقت اتفاقی نمیافته؟
         پدر : اگه می خواست اتفاقی بیافته، تا حالا افتاده بود. 
         معصومه : فهمیدم . چون من سبکم، اتفاقی نمیافته، مگه نه؟
         پدر : آره، درسته .
         معصومه : پس شما مواظب باشین خوابتون نبره . چون اگه ولو شین، خدایی نکرده اتفاقی می یافته !
                        [می خندد . سپس سرش را بر زانوهایش می گذارد و به خواب می رود . پدر، خیره به افق می ماند . از جایی در
                          عمق صحنه مردی خاک آلود و خسته نمایان می شود .]
         مرد : گاهی اوقات یه چیزهایی رو بچه ها بهتر از ما می فهمن . چون شیشه دلشون رو هنوز خاک نگرفته . پاک پاک .
                 [پدر، انگار که این صدا را از درون خود شنیده باشد، همچنان به دور دست خیره می ماند .]
         پدر : مثل بلور، نه؟
         مرد : همونقدر شکننده و حساس . اما صاف، زلالِ زلال .
         پدر : اگه اصرار بچه ها نبود، من الان اینجا نبودم!
         مرد : آدم خوبه که گاهی، سری به خودش بزنه!
                  [پدر یکباره بر می گردد و متوجه مرد می شود .]
         پدر : تو کی هستی؟
         مرد : یه زیر خاکی!
         پدر : زیر خاکی؟
          ;        [متوجه سرنیزه می شود . آن را بر می دارد و نگاه می کند .]
         مرد : دست شما چیکار می کنه؟
         پدر : سرنیزه مال شماس؟
         مرد : می تونه مال شما باشه!
         پدر : لازمش ندارم . [آن را برای مرد پرتاب می کند .] اینجا چی می خوای؟
         مرد : فکر کردم می تونم کمک تون کنم .
         پدر : پس اون تخریب چی تویی؟
         مرد : بهم نمی یاد؟
         پدر : اتفاقاً بر عکس زیادی هم بهت میاد؟ [با خود] عین یه زیر خاکی!
         مرد : خوشحالم .
         پدر : از اینکه بهت میاد؟
         مرد : از دیدنتون .
         پدر : راستی؟
         مرد : دختر شیرینی دارین .
         پدر : متأسفانه، دل به دل راه داره . اتفاقاً‌ اون هم ازت تعریف می کرد .
         مرد : امروز برام، روز بزرگی بود .
         پدر : چون ما رو به این بازی کشوندی؟
         مرد : بازی در کار نیست .
         پدر : پس این بچه اینجا چیکار می کنه؟
         مرد : شما خودتون آوردینش . غیر از اینه؟
         پدر : اگه به خودم بود، پام رو اینجا نمی گذاشتم!
         مرد : به خاطر اون اتفاق؟
         پدر : کدوم اتفاق؟
         مرد : پاتون .
         پدر : موضوع فقط اون نیست . ما اینجا، خیلی چیزها رو از دست دادیم . جوونی مون رو، عمر مون رو، رفقا و دوستهامون رو، در عوض چی گیرمون اومد؟ یه مشت شعار تو خالی .
         مرد : شعار .
         پدر : شعارهایی که هر روز فقط رنگ عوض می کنن!
         مرد : مثل خودت نه؟
         پدر : وقتی همه چیز عوض می شه، من چرا نشم .
         مرد : پس حقته مغبون باشی .
         پدر : چرا؟ چون رنگ عوض کردم؟
         مرد : چون به خاطر شعار جنگیدی . شعار، همیشه تو خالیه!
         پدر : تو واسه چی جنگیدی؟
         مرد : شاید به خاطر دل ام .
         پدر : دلت؟
         مرد : چون اگه نمی جنگیدم، الان شرمنده اش بودم . شعارها که میان و می رن . به قول تو فقط رنگ عوض       می کنن . خدا کنه آدم هیچ وقت، مغبون دلش نباشه!
                 [به سمت معصومه حرکت می کند . پدر، شتابزده از جا بر می خیزد .]
         پدر : چیکار می کنی؟
         مرد : کاری رو که خواستین .
         پدر : اینجا مگه میدون مین نیست؟ کجا داری میای؟
         مرد : شما دیگه چرا؟ شما که یه زمانی مرد بودین .
         پدر : چه ربطی داره؟
         مرد : یه مرد، هیچ وقت بی حساب و کتاب کار نمی کنه .
         پدر : منظورت اینه که ...
         مرد : این همون معبر معروفه، علی نجفی! [کنار معصومه زانو می زند .] ببین چه خوابی می کنه طفلی. انگار تمام    شب رو نخوابیده .
         پدر : تو اونشب اینجا بودی؟
         مرد : کربلای چهار؟
         پدر : به سر علی چی اومد؟ علی نجفی؟
         مرد : این رو که همه می دونن، مگه شما نشنیدین؟
         پدر : راسته که اون خودش رو به کشتن داد؟
         مرد : از شما بعیده این حرف، مگه علی رو نمی شناختین؟
         پدر : چرا این کار رو کرد؟
         مرد : شاید چون دلش ازش خواسته بود .
         پدر : دل آدم هیچوقت نمی گه خودت رو بنداز روی مین یا سیم های خاردار!
         مرد : ولی اون این کار رو کرد، به اختیار خودش، کسی مجبورش نکرده بود .
         پدر : شاید این حرفیه که شما براش در آوردین .
         مرد : که چی بشه؟
         پدر : که ازش قهرمان بسازین . نسل آینده به اسطوره نیاز داره .
         مرد : وقتی چیزی رو نمی دونین، ازش حرف نزنین .
         پدر : چی رو نمی دونم؟ من خودم اونشب اینجا بودم .
         مرد : می دونی بعد از اتفاقی که برات افتاد، چی پیش اومد؟ تو خبر داری؟
         پدر : من فقط صدای خفیف یه چاشنی رو شنیدم! درست زیر پای چپم . می دونی صدای چاشنی زیرپای آدم یعنی چی؟ یعنی ...
         مرد : ما هم صدای یه انفجار شنیدیم . توی معبر . درست همونجایی که تو کار می کردی . می دونی صدای یه انفجار، توی دل شب، درست بغل گوش دشمن یعنی چی؟
         پدر : یه لحظه احساس کردم تنم سبک شد. احساس کردم دارم از زمین فاصله می گیرم . توی یه حالت بی وزنی، سیال، مثل پرکاه!
         مرد : صدای انفجار، مثل آب سردی بود که ریختن روی سرمون . مثل یه ساعقه که یه دفعه همه وجودمون رو آتیش زد!
         پدر : یه دفعه تنم گرم شد! مثل یه گلوله آتیش! بعد یه نیرویی من رو محکم کوبید به زمین!
         مرد : همه خوابیدیم روی زمین . مثل یه تیکه سنگ . یه بوته خار . یه کوپه کوچیک خاک . انگار هیچوقت وجود نداشتیم .
         پدر : هیچ صدایی نبود . هیچ اتفاقی نمی افتاد . انگار توی خَلاء بودم . بی خودیِ مطلق . همه جا تاریک بود . تا چشم کار می کرد شب بود، سیاهی مطلق!
         مرد : دشمن منطقه رو مثل روز روشن کرد . صدای انفجار مین، اونها رو حساس کرده بود . ولی ما جم            نمی خوردیم . محکم چسبیده بودیم به زمین . خشک شده بودیم انگار! بی هیچ تحرکی .
         پدر : پای چپم مدام جابجا می شد . بدون اینکه من بخوام . اختیارش دستم نبود . نمی فهمیدم چش شده . ولی    می سوخت . می فهمیدم که داره می سوزه . گر گرفته بودم . انگار پام رو گذاشته باشن توی کوره آتیش!
         مرد : دشمن، معبر رو گرفت زیر آتیش! انگار یه چیزهایی فهمیده بود . ولی ما جم نمی خوردیم . هیچ کس جرأت حرکت نداشت . 
         پدر : جرأت نداشتم بهش دست بزنم . می فهمیدم پام رفته روی مین ولی می ترسیدم لمسش کنم . می ترسیدم قطع شده باشه!‌ می ترسیدم ...
         مرد : از ترس بود یا احتیاط، نمی دونم . ولی هیچ کس به خودش جرأت نمی داد کاری کنه .
         پدر : به خودم جرأت دادم . سعی کردم پام رو لمس کنم . حتی اگه دستم توی کوره آتیش بسوزه! حتی اگه ...
         مرد : اگه یه نفر حرکت می کرد، مطمئن بودم بقیه هم می رفتن . تا کی می شد همینطور موند . یه نفر باید کاری می کرد !
         پدر : کار از کار گذشته بود . دستم، نه کوره آتیش رو حس کرد، نه پای چپم رو . با اینکه احساس می کردم هنوز پام داره می سوزه و جابجا می شه اما اصلاً‌ پایی در کار نبود . من اون رو از دست داده بودم!
         مرد : معبررو از دست داده بودیم . شما که می دونین وقتی یه معبر توی شب عملیات لو بره یعنی چی؟ معبر یعنی رگ حیات عملیات . می دونین وقتی رگ حیات پاره بشه یعنی چی؟
         پدر : کسی چه می دونه آدم چه حالی داره، وقتی می فهمه یه تیکه از وجودش رو از دست داده؟
         مرد : لو رفتن یه معبر، توی شب عملیات، یعنی یعنی ازدست دادن یه گردان، شاید هم از دست دادن کل عملیات. می دونین از دست دادن عملیات یعنی چی؟ یعنی تلف شدن جون صدها انسان، مثل من و شما . یه تیکه از وجود من در مقابل جون صدها آدم چه اهمیتی داره؟
         پدر : باز هم شعار، ببین آقای عزیز! من اینجا نیومدم که حرفهای تکراری و همیشگی بشنوم . گوشم از این شعارها پره . دیگه هم نمی خوام که سئوالم رو جواب بدی، زودتر کارت رو تموم کن . اون بچه، بیشتر از این نمی تونه طاقت بیاره!
         مرد : انگار طاقتش طاق شده بود!
         پدر : از کی حرف می زنی؟
         مرد : علی، داد زد :«ازبچه های تخریب چی، هر کی مونده با من بیاد .» دو ـ سه تایی بیشتر نبودن . تا برسن به    سیم های خاردار، فقط علی باقی موند، تنهای تنها . تیر بار روبرو یه ریز می بارید . رگ حیات عملیات به چند تار مو بند بود . باید سیم های خاردار قطع می شد . ولی اون تیربار امان نمی داد . علی، بلند شد واسه بریدن سیم ها . اولیش که پاره شد، همه خوشحال شدن . اما دیگه از سیم بر خبری نبود! نمی دونم، شاید دست علی هم باهاش رفته بود . چون یه دفعه جمع شد توی خودش . درد داشت انگار . چیکار می شد کرد؟ توی اون شرایط فقط یه چیز می تونست راه گشا باشه . یه وسیله ای که بندازی روی سیم های خاردار تا بچه ها بتونن رد بشن . علی، لابد فکر کرد، اون وسیله می تونه خودش باشه . حداقل توی اون شرایط، شاید چیز دیگه ای به ذهنش نرسید .
                  [در فاصله این گفتار، مرد، تن خواب آلود معصومه را روی دست بلند می کند و آرام  و آهسته در طول معبر به سمت پدر 
                   می رود . اکنون میان پدر و مرد، تنها یک ردیف سیم خاردار له شده باقی است .] 
         پدر : پس چرا توی دهنها افتاده که اون خودش رو به کشتن داد؟
         مرد : مردم چیزهایی رو می گن، که ازش سر در میارن . یعنی به اندازه فهم و درکشونه . کی درک می کنه که یه مرد، وقتی قراره یکه و تنها، توی بارون آتیش، رگ حیات یه عملیات رو باز کنه، چی بهش می گذره؟
                [معصومه را به پدر می سپارد .]
         مرد : این هم امانت شما . من کارم رو انجام دادم .
                 [پدر، معصومه را از مرد می گیرد . اما دل رفتن ندارد . مرد متوجه تابلویی می شود که سرباز آن را از خاک بیرون کشیده
                  است . به طرف تابلو می رود . آن را برمی دارد و قصد دارد راه آمده را باز گردد .]
         پدر : تو از خودت هیچی نگفتی .
         مرد : مگه چیزی هم برای گفتن مونده؟
         پدر : تازه داشتیم با هم آشنا می شدیم .
         مرد : من شما رو غریبه نمی دونم . می شناسمتون . این شمایین که  فکر می کنین خیلی عوض شدین .
         پدر : حالا کجا داری می ری؟
         مرد : اگه بازی هم بود، حالا دیگه تموم شده .
         پدر : دوست دارم یه چیزی بپرسم، حالا که می گی با هم آشناییم .
         مرد : بپرس .
         پدر : تو هیچوقت قرار نیست رنگ عوض کنی؟
         مرد : چرا این رو می پرسی؟
         پدر : خب وضع که همیشه اینطوری نمی مونه . یه روزی همه این میدون های مین پاکسازی می شن . اونوقت دیگه نه سیم خارداری می مونه، نه تابلو و علامتی که تو خودت رو با اونها سرگرم کنی . برام جالبه که بدونم همچین وقتی، قراره چیکار کنی؟
         مرد : یه تخریب چی همیشه تخریب چیه . حتی اگه مجبور بشه رنگ عوض کنه .
         پدر : منظورت اینه که با کت و شلوار و سامسونت هم می شه مین خنثی کرد؟
         مرد : اگه لازم باشه شما هم این کار رو می کنی .
         پدر : من؟
         مرد : یه مرد، همیشه یه تخریب چیه .
         پدر : من این کار رو گذاشتم کنار . چند ساله .
         مرد : دارین شعار می دین .
         پدر : کدوم شعار؟ من از هر چی مین و چاشنی و تی ان تی یه متنفرم!
         مرد : باور نمی کنم .
         پدر : کله شقی می کنی .
         مرد : چرا وقتی جون دخترتون به خطر افتاد، این نفرت رو فراموش کردین؟ حتی حاضر بودین بابت سلامتی اون جونتون رو هم بدین . یادتونه .
         پدر : اون یه مورد استثنا بود .
         مرد : پس استثنا وجود داره!
         پدر : معصومه هنوز یه بچه اس .
         مرد : جون بچه های زیادی در خطره! اونها هر روز دارن روی مین هایی که حتی هنوز شناسایی نشدن از بین      می رن . شما یه پدرین، یه معلم، مگه می تونین بی تفاوت باشین؟
                [پدر، چیزی برای گفتن ندارد . مرد، در مسیری که آمده است به عمق صحنه می رود . پدر به چهره معصومه می نگرد که
                در نهایت زیبایی به خواب رفته است . در نهایت خستگی، خسته از یک بازی خطرناک !
                پدر انگار که پس از سالها، کودکش را تازه یافته است، او را در آغوش می فشارد . و بعد نگاهش در دوردست با گذشته
                گره می خورد  .
                در بازتاب نگاه او، مرد، نرم نرمک ناپدید می شود .]